giovedì 25 giugno 2009

Sulitudine









‘O sole a poco a poco
se ne scenne
e ‘o ciel’azzurro
torn’a se scurì
mentre nu viento
scioscia lentamente
purtanne un profumo
e giuventù.
Natu juorno ‘sta pe fernì
purtanno
int’a ‘st’anema
sulagna
‘nu desiderio pazzo
‘e te vasà.
Chest’è a speranza
ca’ me fà suffrì
m’ ‘astregne o cere
e nun me fa campà
pecchè ‘a luntano
nun se po’ avverà.
‘A sera è scesa
e, mentr’ attuorno
è pace e silenzio
‘stu core resta
cchiù triste,
sempe cchiù triste
e sulo sulo
‘a te penzà.
Ammore,
ammore mio luntano
n’ato juorno
è già pasato
n’ata speranza
se ne ghiuta
senza te verè,
senza te vasà.

Nessun commento:

Posta un commento